theiipek

 Bir süredir damarlarımda bambaşka bir kanın aktığını hissediyorum. Öfkeyle karışık, beni çıldırtan bir şey oluyor ve bu duyguyu kabul etmek istemesem bile ediyorum. Çünkü artık kabul etmeyi öğrendim.   Yeni İpeklerle tanışıyorum, yeni aynalarda bakıyorum kendime. Bazı İpekler çok güzel sarılmak istiyorum ama bazıları çok öfkeli, onlara dokunmak öyle kolay değil. Bazı yansımalarımın gözlerinin içine bakmak biraz cesaret istiyor, insanın kendiyle yüzleşmesi, hesaplaşması her zaman öyle kolay olmuyor.  Mesela zihnim beni ele geçirdiğinde, kendimi otomatik olarak uçak moduna alıyorum. O an kalbimin pistine inen her uçak rötarlı, hasarlı ya da kazalı olarak kaydediliyor.  Tepeler çıkıyorum diyelim, kalbimin tepeleri tuzaklı, düşüyorum sürekli ya da soluk soluğa kalıyorum. Sanki hiç varamayacağım, tümseklerle dolu bir yolda, üstüm başım toz toprak içinde kalıveriyorum öylece. Buralar biraz yırtıcı kuşlarla dolu ve ben kalbimi saklamayı bilmiyorum.  İnsanın kendi içinde var ettiği her savaşı