theiipek

Yazmak istiyorum. Ama eskisi gibi basit değil olan biten, anlatamıyorum. Kelimeler kelimeleri çekmiyor aksine itiyor artık benim satırlarımda. Sırtımda bir küfeyle dolaşıyorum sanki. İndirmem lazım ama mıhlandı sırtıma, kurtulamıyorum. Bir kurtulsam kelimeler de dökülecek belki ama olmuyor. Geçen gün içine çekildiğim kabuğumu birazcık aralayıp yürüyüşe çıktığımda, akşam güneşi sırtımı sıvazladı -dayan az kaldı- dercesine, radyoda bir şarkı çaldı -tünelin sonu aydınlık- der gibi fısıldarcasına. İnandım bende, güvendim ve kocaman gülümseyiverdim. Kapalıysa da tüm kapılar, açılsın artık dedim kendi kendime ve derin bir nefes aldım gökyüzüne bakarak. Sonra dönüş yolumda çayırdaki inekleri gördüm. Çoğuyla tanışıyoruz artık, uzun yürüyüşlerim sayesinde. Bir baktım bizimki de aralarında, giderken onu da götüreyim bari dedim. Ama onu ordan çıkarmam için içeri girip diğerlerinin arasından kaçırmam lazım. Girdim kapıdan içeri el kol hareketleriyle diğerlerini  kovdum, bizimki