Ah be Muallaaa!

Bu sabah 4 saatlik uykumla, yoga pratiği yapmak için kalktım. 

Altı buçuktan yediye kadar pratik yaptık zoom üzerinden. Sonra kahvaltı hazırlayayım dedim ve mutfağa gittim. Camın iç ve dış kenarında çiçeklerim var. Her sabah uyanır uyanmaz yanlarına gider, günaydııııın benim güzellerim gözümün nurları, bebeklerim diyerek severim onları. Ve gün içinde de mutfağa her gittiğimde laflarız biraz. Hatta bir kere kek yapmıştım ve topraklarına azıcık kek ufaladım, sizden ayrı boğazımdan geçmiyor diye 😍 Bazen sesime geliyor evdekiler, sen kimle konuşuyorsun diye. Az çok anladınız ilişkimizi sanırım. Dün iki tanesinin tomurcuklarını gördüm ve aşırı mutlu oldum. Benim için kıymetli olmalarının anlamı aslında babaannemle ilgili. 

Geçen yıl babaannem hastanedeyken kuzenim beyaz bir menekşe almış yanına giderken. Yaprakları kendiliğinden simli gibi çok güzel bir çiçek. Babaannem hastaneden bize gelince, çiçekte bize gelmiş. Babaannem gidince ondan geriye bize çiçekleri kaldı. O menekşe de bende tuhaf bir yer edindi. Önceleri ona bakamıyordum pek, biraz canım yanıyordu ama sonra neden bilmem sevdim onu. Sevdim ve sahiplendim. Sonra Eylül ayında buraya dönünce o çiçeği babaannemin sembolü haline getirmeye karar verdim. Yani o çiçekten halamların kuzenlerimin evinde falan olmalı diye düşündüm. Ve o küçücük kutudan zaman zaman yapraklar alıp çeşitli yöntemlerle çoğaltmaya başladım. O kadar güzel büyüdüler ki... 

Hele bir tanesi var nasıl şımarık nasıl bayılıyorum ona. Nevşehir'den toprak cezve almıştım, birkaç kez kahve yaptım ama ilgimi kaybettim sonra veeee dedim senden mükemmel saksı olur :) Ve gerçekten de oldu, gören herkes bayıldı. Neyse geçenlerde o açmıştı ve ben havalara uçmuştum. Şimdi yine anne çiçeğimin ve onun açacağını görmek beni mutlu etti. 

 İşte sabah onların tomurcuklarına güneş ışığı denk getirmeye çalışırken bir diğerinin -üçüncünün- dibine ıslak mı diye dokunmak istedim ve ona da bir baktım acaba var mıdır diye ama aslında onun daha küçük olduğunu düşündüğüm içim öylesine baktım. Yapraklarının aralarına bakmaya çalışırken birde ne göreyim... Açmış!

Evet, bir yaprağın altında öylece gizliden açıvermiş. Ruhum bile duymamış, öylece bir başına büyümüş, açmış ve kendince yaşamına devam ediyormuş. Saklanmıştı belki de, bilemiyorum... Ben şok içinde onu yaprakların üzerine çıkarırken tıpkı benim gibi onunda afalladığına ve utanıp boynunu önüne doğru eğdiğine yemin edebilirim. Ama şimdi çok memnun gözüküyor :)

Ben diğer ikisi için sevinirken kim bilir nasıl içerledi bana. Belki de artık umudu kalmamıştı onu fark edeceğime dair, ama nasıl çıkacağını da bilmiyordu. Kendince oracıkta yaşayıp usulca solmayı planlamıştı muhtemelen. İşte bende pat diye aniden fark edip sevinç ve şaşkınlık içinde çıkarıverdim onu gün yüzüne...

Başına sabahtan beri kaç kez gittiğimi inanın bilmiyorum. Nasıl olabilir diye soruyorum sürekli, nasıl kendini benden böylesine saklayabildin? Nasıl o daracık yerde böyle güzel açabildin? Yani kabul etmek çok zor, sanki bu sabah kondurulmuş olduğu yere. Çünkü ben ona suyunu vermek için toprağına bakıyordum, yapraklarını seviyordum yani nasıl fark edemem ki? Gerçekten inanılmaz ama çok güzel :) 

Buraya kadar tatlı tatlı gelen bu hikaye sonrasında beni biraz düşündürdü.

Aslında biz insanlar da zaman zaman saklanırız böyle, bulsunlar bizi isteriz. Biz iki kelime edelim ama onlar altını kazıya kazıya anlasınlar isteriz. Ben söylemem, sen anla deriz. İmalar düşmez dilimizden kimi zaman. Konuşuruz konuşuruz da nece konuştuğumuzu biz bile bilmeyiz. Suskunluğumuz da çok şey anlatır bizim bu arada. Yahu ne kadar da marifetliyiz öyle?

Kendimizce kısaltmalar kullanırız mesela ya da uzun uzun cümleler kurarız ama özne dağa mı kaçmış, aman yüklem de komşuda mı kalmış n'olmuş belli değil. Sonra da efendime söyleyeyim, beni anlamıyorlar da vır vır vır.

Mesela kendimizce değer kalıplarımız vardır, bu çerçevede karşımızdaki insanlara da bunu yansıtırız. Ama ya o insanın değer çerçevesi seninkiyle bir değilse? Sen ona destek olmak isterken o yalnız kalmak istiyorsa mesela? Veyahut o senden bir nasılsın demeni beklerken, sen onu rahatsız etmemek için demiyorsan mesela? Bak, ortada karşılıklı bir değer var ama herkes kendi süzgecinin peşinde.

+N'olacak böyle Muallllaaaaaaaa?

- Ne n'olacak, ne diyorsun?

Mesela ben neden her türlü imayı üzerime alınayım ki? Ya da sen zahmet etmemiş, doldurmamışsın boşlukları ya da yüklemin bile belli değilken, neden seni tamamlamaya çalışayım ki? Ya allah aşkına konuşmayacaksak neden dilimiz var? Boşluk doldurmaca mı oynuyoruz hı? Aslında tek derdimiz ifade etmek değil mi bizim? Yani karşındakinin seni anlayıp anlamamasından önce senin neyi ne kadar ifade ettiğin değil mi önemli olan?

+Sen beni anlamadıktan sonra, konuşsam neye yarar be Muallaaa'm!?!?

- Nerden Mualla'n oluyorum ben senin? Hem sen önce derdini anlatmayı öğren de anlamak sonraki iş, orasını ben bilirim.

+Muallaaaaaaaaaaaaaaa.... 

- Yok sana Mualla falan.

Bazen karşılıklı atışmalar tatlı gelebilir ama o kadar. Herkes her şeyi anlamış olabilir ama anlamamış gibi yapacaksa ne kıymeti kaldı ki? Ha diyeceksiniz ki, sen hiç mi ima yapmıyorsun ya da kapalı konuşmuyorsun? E konuşuyorum elbette, zaten ben ak kaşık olduğumu iddia etmiyorum. Hani aslında herkes kendine konuşur ya benimki o hesap aslında.  Ne diyordum, her konu imaya gelmez.  

+Sen şimdi ne diyorsun bu işe Mualla?

-Öyle diyorum.

+Ne diyorsun yani?

+Öyle işte.

 Bazen kalbinin içindeki kelimeleri gitmek istedikleri yere doğru yolcu etmeyi bilmeli insan. Bir daha geri gelmeyeceklerini bilsen bile, gitmelerine izin vermen gerekir. Çünkü o kelimeler senin kalbinde kalmak için var olmadılar. Onların yeri başka, yolu başka. Bırak, aç yollarını -ki, zaten kalırlarsa sana da yük olmayacaklar mı? Belki gittikleri yerlerde anlam bulamayacak kelimelerin, belki cuk diye oturamayacaklar cümlelerin içine. 

Olsun...

Onlar zaten var oldukları için güzeller, var oldukları için kıymetliler.

Onlar zaten anlamlılar...

Eğer dersen ki, benim kelimelerim bulundukları yerde mutlular, ona da tamam.

Ama sonra insanlar seni anlamadığı için kızma kırılma onlara, çünkü anlatmadın ki nasıl bilsinler?

Karşımızdaki insanın ne söylediğini tahmin etmekten öteye geçemeyiz, kimse kusura bakmasın.

Her kalp, kendi üzerine katlanan uzun bir kağıt parçası gibidir.

İçinde olup biteni, o kendini tümüyle açığa serene kadar gerçekten anlayamayız...

+Ah be Mualla...

İyilikte görüşelim...

Dipçe: Bu şarkının sadece 1:01-1:51 arasını paylaşmak istemiştim ama kesemedim bir türlü. 

Siz oralarını baz alırsanız sevinirim :)))