Kapıdaki Veda

Bu sabah son kez doğacak güneş bu evde benim için, çünkü taşınıyorum. 

Daha doğrusu memleket yolu düz gider efendim. 

Son kahvemi içtim, son filmimi izledim ve son kez güneşin doğuşunu izleyeceğim. Sanırım bir defteri daha kapatıyorum. Güzelmiş yalnız yaşamak, hemde stüdyo dairede. Önümde hiç bina yok ve kocaman da  pencerem var. Her şeyimi gökyüzünü izleyerek yaptım bu evde. 

Sonra biricik kapı komşum Selin'le iki adımda birbirimize geçip kahve içmeyi çok özleyeceğim. Ha bide Selin'in geceleri bana "Çiğ köfte?" diye mesaj atmasını. Işıl ışıl manzarama bakarak telefonda konuşmayı, pilates topumun üzerine ayaklarımı uzatıp bir şeyler izlemeyi hatta minicik mutfak tezgahımı ve daha bir sürü şeyi çok özleyeceğim. 

Resmen arkamda beş yılı ve daha pek çok şeyi bırakıp gidiyorum. Ne acıymış! Üstelik beşinci yılımda sanki buraya yerleşmiş gibi yaşadığım için o kadar benimsedim ki bu şehri ve bu evi, günlerdir bir türlü toparlanamadım. Zaten taşınmak hiç bana göre değil.

Belki de bulunduğum yere fazlaca kök saldığım için böyle oluyor. Saksım değiştiriliyormuş gibi hissediyorum, saksısı değişince solan çiçekler gibi. Bir sürü kapım var burada gelebileceğim ve bu çok güzel bir şey. Yine de artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Mesela çarşıya diye çıkıp aniden fikir değiştirip özleme gidemeyeceğim.

İnsanın kendine ait alanının olması ve sadece kendine göre yaşamak mükemmel bir şey, ama itiraf etmem gerekirse ekmek almaktan çok yoruldum. Bu ne bitmek tükenmek bilmeyen bir kısır döngüdür böyle! 

Yine de her şeyiyle iyi ki yalnız yaşamanın tadına bakabildim. Çiçek büyüttüm mesela ve bu sayede şimdiye kadar bi'haber olduğum çiçek aşkım ortaya çıktı. Güzeldi işte, her şey çok güzeldi. Ve her güzel şeyin bir sonu var.

Neyse güneş doğdu, sanırım artık gerçekten toparlanmam lazım çünkü yaklaşık altı saat sonra babamlar beni almak için gelmiş olurlar. 

Şimdi gidiyorum ama kim bilir, belki de dönüşüm muhteşem olur!

İyilikte görüşelim...