Olur Öyle

Bugünlerde pek keyifsizim. Hatta depresyonda bile olabilirim. Böyle üstüme üstüme geliyor her şey, herkes. O bu şu hiçbir şey fayda etmiyor. Bazen istiyorum ki, biri bana yapmam gereken her şeyi noktasına virgülüne kadar söylesin. Böyle biri yok tabi ama benimde bir şeyler için gücüm yok. Hal böyle olunca öylece ortada kalıyorum. Çünkü bir ben kalmamış bende, beni toparlasın.

Bilmiyorum işte... Neyi nasıl yapmam gerektiğini bilmiyorum bazen.

Mantığımı mı dinlesem duygularımla mı hareket etsem karar veremiyorum. O kadar çok kalıp var ki.. Onlara da uyamıyorum. Çekiştirilip duruyorum. Mesela yürüyüşe gitmek istiyorum ama hava çok soğuk, üşeniyorum. Bazen de, hani bulaşık yıkarken hem kapı hem telefon çalarda elimiz ayağımıza dolaşır ya.. tam olarak böyle hissediyorum. 

Aslında tek bir his varda ben onun etrafında dönüp dolaşıyormuşum gibi.. 

Ama bu hissin ne olduğunu asla anlayamıyorum asla. Zaten artık anlatamıyorum da. 

Bazense bir şey eksik gibi.

Hani bir yemeğin tadına bakarsınız, aslında güzeldir ama son anda bir şeyin eksik olduğunu düşünürsünüz de, neyin eksik olduğunu anlayamadığınız için yemeye devam edersiniz ya, öyle bir şey işte.

Geçen karnabahar aldım pazardan. Ne yapa yapa bitirebildim ne de yiye yiye. Haşlayıp sarımsaklı yoğurtlu yapıyorum hafif oluyor, yemeği de lezzetli ve sağlıklı. Keşke karnabahar olsam. Bazen de kuş olsam, böyle pııır diye bulunduğum yerden kalbimden geçen yerlere uçuversem diyorum kendi kendime. Hava kararınca da kilometrelerce yürümek istiyorum, kaybolana kadar yürümek.

Yeni yerler keşfetmek istiyorum, hiç yemediğim yemekler yemek ve hiç tanımadığım insanlarla sohbet edeyim istiyorum ama yaşlı insanlarla. Benden yaşça büyük insanlar sanki gelecekten gibi geliyor bana.

Uzaklardan haber getirmişler gibi hissediyorum, hoşuma gidiyor.

Bazen de geç kalmış gibi hissediyorum kendimi.

Sanki her şeyi kaçırıyormuşum gibi geliyor bana. Sanki herkes koşuyormuş ama ben öylece duruyormuşum gibi.

Oysa biliyorum, herkesin zamanı  farklı akar.

Arada sakarlıklar yapıyorum. Bir şeyler kırıyorum sonra da durup öylece kırdığım şeylere bakıyorum. Şimdi bunun yerini ne dolduracak diye düşünüyorum mesela. 

Sürekli bir şeyler dinliyorum, içimin seslerini bastırsın diye.

Konuşurken, neyi niçin anlattığımı unutuyorum, dinlerken de olaydan tamamen kopuyorum.

Yürüyerek de bir yere varamıyorum zaten.

Bazen de tam uzanıp tutacakken vazgeçiyorum, vazgeçiyorum işte.

Belki de her şey çok zor geliyor,

H E R Ş E Y...

İyilikte görüşelim...