Çıt

Yakın geçmişte bir film izledim. Sonra kendimi tutamayıp kitabını da okudum.

Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku / İlhami Algör 

Kitabın bir yerinde adam bir "Çıt" sesinden bahsediyor. Müzeyyen de merak ediyor. Adam da, " Çıt, çıt işte " diyor. " Yani elbise çıt çıt'ı değil. Her şey iyi giderken konunun bir yerde sarpa sarması, kopması yani " diyor.

İlgimi çekiyor "Çıt".

Çok sevdiğim, değer verdiğim birini düşünüyorum. Her şeyi paylaştığım, inandığım, güvendiğim birini. Sonra ona artık eskisi gibi inanmadığımı, güvenmediğimi ve artık onunla çok az şeyimi paylaştığımı düşünüyorum. Nedeni neydi ?

Çıt, çıt işte.. Her şey iyi giderken konunun bir yerde sarpa sarması, kopması yani...

Kalbimizde kocaman bir yer ayırırız sevdiğimiz insanlara.  Sonra bir sürü şey yaşarız onunla ve bir yerlerde bir şeyler değişir, başlar ya da biter. Yani çıt etmiştir bir şeyler ve artık hiçbir şey eskisi gibi değildir.

Bazı insanlar  bu çıt sesini duyduğunda nokta koyar. Bazı insanlar da virgül koyup devam etmeye çalışır. Bir zaman sonra n'olur peki..? Bir çıt sesi daha duyulur.

Elimizden bir bardak düşer ve çatlar. Bardak çatladığında su akıtmaya başlar yani aslında artık ondan bize hayır gelmeyeceğini biliriz ama yine de içimizden bir ses - ama kırılmadı ki - der. Çünkü bazı insanların o bardağı bırakması için kırılması hatta tuzla buz olması gerekir.

Oysa ilk çıt sesini duyduğunda yani bardak çatladığında bırakabilmeli insan. Olur da bırakmaz ve çatlak bardakla devam etmeye çalışırsa, o bardağın kırılacağı gün geldiğinde kırılırken elinizi de kesebilir çünkü.

                         

                                                            İyilikte görüşelim 💫